ORKIESTRA LEOPOLDA: Robi nam pa-para-ra!

Niby nic, a tak to się zaczęło. Obmyślając album „Wybiegły!” Asi Mina, czyli Joanna Bronisławska postanowiła wykorzystać siłę orkiestry dętej. W tym celu poprosiła o pomoc swojego wujka – Leopolda Perka, który w katowickim Liceum Muzycznym (dawnej szkole artystki) prowadził zespół złożony z uczniów klas instrumentów dętych i perkusji. W efekcie pracę nad krążkiem wsparła czterdziestka młodych muzyków i, jak się później okazało, był to początek zapierającej dech w piersiach przygody.

Mają po kilkanaście lat i uczęszczają do Państwowej Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej im. Karola Szymanowskiego II stopnia w Katowicach. Wyrwani z murów szkolnych u boku Asi Miny mieli okazję pracować nad albumem w studiu, a następnie zagrać podczas inauguracji krajowego programu kulturalnego Polskiej Prezydencji w Warszawie oraz na Off Festivalu. Kolejnym celem jest występ towarzyszący promocji płyty „Wybiegły!” na tegorocznym festiwalu Ars Cameralis.

„Każdy chciałby grać dla ludzi, a Orkiestra Leopolda jest dla nas oknem na świat. Odskocznią od klasycznej rzeczywistości” – unisono podkreśla reprezentacja dzieciaków-dęciaków: Zuzia (lat 16, saksofon), Krzysiek (lat 18, tuba), Marcin (lat 18, klarnet), Mateusz (lat 18, klarnet) i Łukasz (lat 17, waltornia). O sobie mówią: „jesteśmy ogromną masą, która wydaje z siebie bardzo dużo dźwięków, czasami może niepotrzebnie. Trudno jest nas okiełznać”. Pewnie właśnie dlatego rozmowa z nimi stanowi zwariowaną polifoniczną frajdę.

Ogarnięciem żywiołu kryjącego się pod nazwą Orkiestra Leopolda obecnie zajmuje się Piotr Steczek, skrzypek orkiestry kameralnej Aukso, debiutujący w roli dyrygenta. Kontynuuje on dzieło profesora Leopolda Perka, który prowadził orkiestrę na początku, był jej sercem, duszą i głową. Zawsze otwarty na propozycje, nie zamykał młodych muzyków w szufladce klasyki, zachęcał do samodzielnych poszukiwań. W kwietniu tego roku nieuleczalna choroba zabrała ze sobą profesora. Jednak orkiestra gra dalej, wciąż pod jego opieką, co do tego nikt nie ma wątpliwości. „W tej muzyce jest cząstka profesora Perka, która będzie nam towarzyszyć zawsze i nie zniknie. Tak jak ta muzyka” – mówi Zuzia.

Orkiestra Leopolda stanowi wyzwanie nie tylko z technicznego punktu widzenia. Kluczowe jest uwrażliwienie muzyków na wszelkiego rodzaju dźwięki, także te niezapisane w partyturach. Projekt daje im szansę na znalezienie własnych rozwiązań. Np. w trakcie nagrywania materiału zupełnie spontanicznie powstały partie zagrane przez chłopaków na butelkach, które zostały później wykorzystane na płycie. To wszystko bardzo otwiera na świat, zaczyna się na własną rękę poszukiwać tego, co w duszy gra. Członkowie Orkiestry Leopolda poza obowiązkami szkolnymi i koncertami z Asi Miną udzielają się w różnych projektach. Szczególnie popularne są gościnne występy z górniczymi i strażackimi orkiestrami dętymi oraz wspieranie zespołów regionalnych. Dla własnej przyjemności próbują samemu interpretować wszystko, co tylko wpadnie im w ucho, np. właśnie usłyszaną piosenkę Florence And The Machine. Wszyscy zgodnie podziwiają austriacki band Mnozil Brass, jego lekkość w przepływaniu między gatunkami. Mimo ogromnego nakładu czasu i pracy, jaki poświęcają próbom, wszyscy zarzekają się, że czasem udaje im się znaleźć wolną chwilę na randkę.

O czym marzą? Większość chciałaby w przyszłości grać w profesjonalnej orkiestrze, bardzo pociągające są też autorskie projekty. Mimo młodego wieku wszyscy wiążą swoją przyszłość z muzyką. Dla Zuzi jest to sposób wyrażania siebie, jak mówi: „muzyka jest takim przekaźnikiem, tłumaczem między moim światem a światem tych ludzi, którzy będą mnie kiedyś słuchać. Muzyka jest jak członek mojej rodziny, towarzyszy mi w każdej najtrudniejszej i najłatwiejszej życiowej decyzji. Chcę, żeby ludzie widzieli obraz, jaki pragnę im przekazać grając”. A Krzysiek dodaje: „niektórzy się śmieją, że tuba to tylko zwykłe umpa umpa umpa, ale tak naprawdę to jest podstawa. Bez niej cała orkiestra się wyłoży, bo na niej opiera się cały time i feeling. Wiem, że jestem tyle wart, co zagram”.

tekst: Marta Nendza | zdjęcia: Ola Ostaszewska-Smit
ultramaryna, wrzesień 2011

>>> przeczytaj wywiad z Asi Miną z wrześniowego ultra_tematu