STACEY KENT: Kocham śpiewać o miłości

Rozmawiamy ze Stacey Kent, jedną z najciekawszych wokalistek jazzowych młodego pokolenia.
Ultramaryna: Wykonujesz głównie standardy muzyki jazzowej i piosenki znane z musicali. Czy masz też w repertuarze własne kompozycje?

Stacey Kent: Ja nie komponuję – ja interpretuję kompozycje napisane przez innych. Ale stanowią one dla mnie ogromne pole do popisu, pozwalają wyrazić to, co chcę przekazać. Określam samą siebie jako narratorkę, która opowiada różne historie. I jestem w tym całkiem niezła, a jednocześnie sprawiam, iż ludzie wierzą, że to moja własna historia.

W jaki sposób twój pobyt w Europie wpłynął na interpretacje tych klasycznych amerykańskich melodii? Nie sądzę, żeby tylko Europa miała na mnie wpływ. Raczej całe moje życie mnie inspiruje i to wszystko odbija się w tym jak śpiewam. Właśnie dlatego ludzie mogą śpiewać te same piosenki, a jednak nadal udaje im się robić to zupełnie inaczej. Nie patrzyłam na życie oczami kogoś innego, podobnie ktoś inny nie patrzył poprzez moją perspektywę, dlatego – co jest nieuniknione – interpretujemy te piosenki z naszych własnych punktów widzenia. Na pewno mieszkanie za granicą miało na mnie wpływ. Ale także fakt, że jestem żoną Jima ma na mnie wpływ i to chyba w najlepszy sposób. To on jest chyba powodem, dla którego kocham śpiewać piosenki o miłości.

Czy masz jakieś muzyczne skojarzenia z Polską? Oczywiście interesują nas także skojarzenia pozamuzyczne... Kiedy myślę o Polsce przypominają mi się dwaj wspaniali pisarze: Józef Konrad i Jerzy Kosiński. A skojarzenia muzyczne? Oczywiście kocham muzykę Chopina.

Czy twoje audycje w BBC Radio to rodzaj popularyzacji standardów muzyki amerykańskiej? Prowadzę regularnie dwie audycje, jedna z nich jest w BBC Radio 3 i muzyka, którą tam puszczam jest bardzo zróżnicowana. Ponieważ jazz jest bardzo szerokim pojęciem, można tam usłyszeć Branforda Marsalisa, Jimmi’ego Guiffre, Django Bates’a czy Herbiego Hancocka. Jest to raczej przegląd tego, co jest aktualne i co dzieje się w Anglii, np. jeśli ktoś gra tutaj koncerty lub wydaje płytę. Ponadto nagrywamy także koncerty na żywo i prezentujemy wywiady z artystami. Rozmawiałam z takimi sławami jak Tony Bennet, Kenny Werner, Josh Redman, Curtis Stigers. A już niedługo mam rozmawiać z Kennym Barron’em. Natomiast w BBC Radio 2 prezentuję koncerty The BBC Big Band, w każdy poniedziałkowy wieczór. Poza tym, często pojawiam się w innych programach BBC, przedstawiam biografie muzyków i kompozytorów. BBC to bardzo różnorodna stacja i uwielbiam tam pracować.

Czy interesują cię nowe nurty w jazzie związane z muzyką hip-hop, techno itp.? Tak, bardzo lubię na przykład Buckshot Lefonque, Barnforda Marsalisa. Większość ludzi sądzi, że różne gatunki muzyki nie mogą się ze sobą mieszać. Uważam, że jest inaczej – muzyka może zawierać w sobie kilka gatunków jednocześnie. Ja po prostu kocham muzykę i kropka. Mam bardzo eklektyczny gust i chociaż śpiewam standardy, to słucham bardzo różnych rzeczy. Ostatnio bardzo przypadł mi album z remiksami grupy The Verve.

A jaki jest twój stosunek do współczesnej pop music? Jeśli jest dobra, to nie mam zastrzeżeń. Niektóre rzeczy lubię, a innych nie, zupełnie tak samo jak w jazzie. Jestem fanką takich muzyków jak Macy Gray, Paul Simon, K.D. Lang, Sheryl Crow, Destiny’s Child, Lauren Hill, Prince etc. Czasami mam wrażenie, iż ludzie myślą, że żyję w jakiejś bańce mydlanej, w której liczą się tylko amerykańskie standardy jazzowe. Jest zupełnie inaczej!

Mamy podejrzenie, że rodzaj muzyki, którą wykonujesz jest raczej stylem życia niż sposobem na autokreację w muzycznym showbiznesie. Czy to prawda? Śpiewam to, co przychodzi do mnie w sposób naturalny i co odczuwam jako dobre. Śpiewam, aby dawać radość ludziom i sobie samej. Showbiznes jest tak nieprzewidywalny i zróżnicowany, że wszyscy artyści muszą robić to, co uważają za dobre i co sprawia im przyjemność, i chyba większość tak postępuje. Ale i tak wszyscy jesteśmy różni od siebie. Mam jednak dla wszystkich muzyków wielki szacunek, bez względu na muzykę jaką grają. Każdy ma swój sposób na wyrażanie uczuć. Jestem z natury optymistką i myślę, że to słychać w moim śpiewie. W moich piosenkach miłosnych jest radość i nadzieja. Myślę, że życie jest bardzo ciężkie, a muzykę tworzy się i słucha po to, żeby czuć się dobrze i dzielić się tą radością z innymi. Dla mnie największym komplementem jest, kiedy podejdzie do mnie ktoś po koncercie i powie, że miał dziś fatalny dzień, ale dzięki mojej muzyce poczuł się znacznie lepiej.

Rozmawiał: Andrzej Kalinowski [Ultramaryna czerwiec 2002]

Stacey Kent wystąpiła ze swoim zespołem na 8. JAZ Festiwalu Muzyki Improwizowanej w Górnośląskim Centrum Kultury w Katowicach. Koncert promował najnowszą płytę artystki In Love Again, zawierającą piosenki napisane przez Richarda Rodgers’a, czołowego przedstawiciela amerykańskiej muzyki rozrywkowej i twórcy wielu musicali, m.in.: „Oklahoma!” (1943), “Babes in Arms” (1937), “South Pacyfic” (1949), “The Sound of Music” (1959).