SMOLIK: Podróże w nieznane

Andrzej Smolik to jeden z najlepszych muzyków w kraju. Jest obecny na scenie muzycznej od początku lat 90. – zaczynał jako klawiszowiec Wilków, potem współpracował z Robertem Gawlińskim, zespołem Hey i Kasią Nosowską. Jednak dopiero w 2001 r. wydał swój debiutancki album, który został entuzjastycznie przyjęty przez fanów ambitnej muzyki. Jest laureatem dwóch Fryderyków. W 2006 r. ukazała się jego – jak na razie – ostatnia płyta. Dzięki świetnemu zespołowi i unikalnemu brzmieniu koncerty Smolika są wyjątkową gratką dla jego fanów i nie tylko. O czym już wkrótce będziemy mogli się przekonać w katowickim Rondzie Sztuki.

Ultramaryna: Swoje solowe albumy wydajesz w dość sporych odstępach czasu. Z czego to wynika – całkowitego braku ciśnienia czy nadmiaru różnego rodzaju kolaboracji z innymi muzykami? Czy nie boisz się, że nie będąc cały czas „na rotacji” w telewizji i radiu tracisz swoich fanów?
Andrzej Smolik: Bycie wciąż na rotacji to życie intensywne i barwne, ale niestety dość krótkie. Płyty autorskie wymagają zmian w samym twórcy, ale też i w odbiorcy muzyki. Trzeba dać sobie nawzajem trochę czasu. Nabrać dystansu i znaleźć nowe inspiracje. W Polsce płyty wydaje się prawie co roku. Myślę, że w wielu przypadkach niestety jest to powolne samobójstwo artystyczne.

Współpracujesz z wieloma wokalistami. Czy trudno pogodzić tak różne osobowości i jednocześnie nadać albumowi autorski charakter? W końcu to dość wesoła gromadka różnych typów osobowościowych. I jak ta współpraca sprawdza się w trasie? Ludzie są różni i im bardziej to widać tym lepiej. Moje płyty to projekty autonomiczne i jest super, kiedy ktoś wnosi do mojej muzyki siebie takim, jakim jest. Mam wrażenie, że właśnie tylko wtedy może coś naprawdę zaiskrzyć. Koncerty mają dużo swobodniejszą formę niż płyty. Gramy w kilkunastoosobowym składzie, który nie jest stały i zamknięty. Ostatnio pojawia się sporo improwizacji i podróży w nieznane, a to najbardziej cieszy.

Jak oceniasz realia panujące w polskim show-biznesie? Czy, gdybyś miał zaczynać karierę w obecnym czasie, miałbyś łatwiej czy trudniej? Trudno powiedzieć. Mam wrażenie, że szala przechyla się lekko na korzyść muzyki niszowej, osobliwej z wyraźnym charakterem. Ludzie są bardziej świadomi i zaczynają wybierać to, czego naprawdę chcą słuchać. Coraz lepiej jest z niewielkimi koncertami w klubach. Muzycy zaczynają żyć z koncertów, a nie ze sprzedaży płyt. Wraca zdrowy bilans pomiędzy muzyką z płyt a tą na żywo. To trochę taki powrót do korzeni.

Czy rozwój Internetu zmienił twoje podejście do promocji i sprzedaży płyt? Uważasz to za zagrożenie czy szansę? Kiedyś wydawało mi się to lekko groźne. Teraz uważam, że życie muzyki na płytach dobiega końca. Internet to idealne medium do promocji i poznania muzy. Nieograniczony dostęp i swobodny wybór.

Jaka jest twoja percepcja Śląska, z czym ci się kojarzy zarówno muzycznie, jak i bardziej ogólnie? Najlepsze koncerty, jakie grywałem w różnych składach, zawsze odbywały się na Śląsku – mówię o odbiorze i kontakcie z publicznością. Im bardziej na północ, tym chłodniej. Wydaje mi się, że tutaj przetrwała kultura obcowania z żywą muzyką. Reszta kraju uczy się tego na nowo.

tekst: Kordian Wesołowski | zdjęcie: Anna Głuszko
ultramaryna, styczeń 2008