PIOTR SURMACZ: Człowiek orkiestra od gier video

Pisze muzykę, teksty i projektuje dźwięki, a wszystkiego nauczył się sam. Ostatnio udźwiękowił grę najpopularniejszego youtubera świata. Ich mobilną przygodę „Poopdie” pobrano już pół miliona razy, chociaż Apple początkowo blokował zabawę ze względu na potencjalnie drażliwą, „jelitową” tematykę. Gracze docenili jednak gitarowe kompozycje i oprawę dźwiękową katowickiego człowieka orkiestry. Kim jest Piotr Surmacz?

Jestem… białkową maszyną kreacji – żyję, by tworzyć. Najlepiej wychodzi mi to w trzech obszarach: muzyki, sound designu i pisania scenariuszy. Wszystkie te pasje realizuję obecnie w grach video i produkcjach filmowych.

Zacząłem… mając 14 lat, od gitary. Zamiast powtarzać ćwiczenia rozwijałem je we własne rzeczy – wciąż myślałem „co zagrać dalej? A potem?”. Ta wolność wyboru i tworzenia mnie zachwyciły. Wystarczy sekunda, by wywrócić wszystko do góry nogami – za to uwielbiam muzykę. Równolegle wciąż pisałem krótkie komiksy i opowiadania, a każdą z tych form (dźwiękowych i tekstowych) codziennie testowałem na rodzinie: „Fajne? Super jest?”. Dziś mam ogromny szacunek dla ich wyrozumiałości.

Komponuję… całą dobę. To chyba podstawowa wyższa czynność mojego mózgu. Style muzyczne są dla mnie jak języki obce. Łapię nowy słownik, czytam kilka wyrazów i od razu „chcę tak gadać”! Dlatego z równą przyjemnością piszę 8-bitowe melodyjki, symfoniczne petardy, elevator jazz, kosmiczne ambienty czy gitarowe straszaki.

Popularność przyniosła mi… muzyka do gier – zwłaszcza „Poopdie”, wydanej w grudniu 2019. To rysunkowe RPG na urządzenia Androida oraz iOS… Choć Apple początkowo blokował grę jako zbyt kontrowersyjną. Zrobiliśmy ją we czterech: dwóch chłopaków z krakowskiego Bulbware, ich kumpel PewDiePie – czyli największy youtuber świata – i ja. Do „Poopdie” prócz muzyki zrobiłem też całe udźwiękowienie. W miesiąc od premiery ściągnęło ją pół miliona ludzi na całym świecie.

Gram… najczęściej na gitarze i w komputerowe przygodówki, wspólnie z córą. Gra na instrumentach i wirtualne światy mają dla mnie wspólny mianownik: budzą ciekawość tym, co czeka na ciebie za rogiem.

Słucham… świadomie od siódmej klasy podstawówki. Najpierw Metalliki, potem Queen, Vangelisa, Oldfielda, a dziś już prawie wszystkiego… Bowiego, Aphex Twina, Leonarda Cohena, Andy’ego Stotta i Żabsona. Męczą mnie tylko góralskie przyśpiewki i portugalskie fado. A gdy nie wiem, na co mam ochotę, odpalam soundtracki z japońskich gier. Zawsze się sprawdzają.

Uczę się… ufać sobie. Jako samouk długo nie wierzyłem, że będę mógł żyć tylko ze swoich pasji. Wędrowałem po różnych firmach i projektach, nocami szlifując warsztat pisarsko-muzyczny. Sprzedawałem coraz więcej utworów, aż uznałem, że „to czas”. Dziś dzielę się wiedzą, ucząc tworzenia muzyki i dźwięku do gier jako wykładowca chorzowskiego GWSP.

Mam sentyment do… hmm, gier z dzieciństwa? Nie jestem sentymentalny. Może dlatego, że mimo kilku mrocznych przerw (etatowa depresja, haha!) moje życie wypełnia dziecięca radość szukania. Nie tęsknię za minionym, bo cieszę się na to, co będę robił jutro. Zawsze jest coś fajnego do zrobienia.

W związku z Górnym Śląskiem… pozostaję mocnym. Urodziłem się w Tychach, a studiowałem, mieszkam i pracuję w Katowicach. Byłem m.in. koordynatorem Industriady, święta śląskiego przemysłu. Napisałem muzykę dla podziemnej trasy turystycznej Zabytkowej Kopalni Srebra w Tarnowskich Górach. Przedszkolakom i uczniom SP37 na ul. Lompy robiłem pokazy „śląskich dźwięków”. Nie przejąłem tylko gwary od mamy, ale Katowice to moje miejsce na ziemi.

W przyszłości… chciałbym nie wdychać smogu i wciąż spacerować po tych samych terenach zielonych, co dziś. Myślę, że to nie są jakieś kosmiczne życzenia.

tekst: Marta Ochman | zdjęcie: Aga Psiuk
ultramaryna, luty 2020