Nawet się człowiek nie obejrzy, a kapele, którymi zasłuchiwał się mając lat 15 zostają szacownymi klasykami, nie pomijanymi w żadnej szanującej się encyklopedii muzycznej. Fakt, że temu zespołowi to miejsce należy się jak mało któremu...
16 lat temu Vedder i spółka przemeblowali umysły dzieciaków, wbijając w nie z siłą kafara piosenki z płyty „Ten”. „Jeremy”, obok „Smells Like Teen Spirit” Nirvany, stał się głównym hymnem pokolenia w traperach i flanelowych koszulach w kratę, „Alive” rozkręcone na cały regulator doprowadzało do spazmów sąsiadów w promieniu kilku kilometrów, a niżej podpisanego budziło co ranka przez prawie trzy lata. Dwa lata po „Ten” do utworów, które zostają z słuchaczem na całe życie, dołączyły „Daughter”, „Rats” i „Rearview Mirror” z kolejnego albumu – „Vs”.
Zespól nie daje zbyt długo nudzić się swoim fanom, ale na trzeciej płycie, która ukazuje się w rok po „Vs”, zaskakuje totalnie wszystkich. Począwszy od genialnego wydania albumu, którego okładka również na zawsze znalazła miejsce w historii rocka, po zupełną zmianę stylistyki. Płyta w pełni pokazuje, że wcale nie trzeba się drzeć, by wyrazić skrajne emocje, a muzyka w porównaniu z poprzednimi dokonaniami poważnie się uspokaja. I znów kolejne kawałki lądują na osobistej playliście – „Bugs” i „Spin The Black Circle”.
Nadchodzące „No Code” próbuje w jakiś sposób połączyć debiutancką agresję z dojrzałą muzyką trzeciego albumu, co w sumie daje zestaw dźwięków mało spójnych, choć dalej nie brakuje genialnych kawałków, takich jak „Present Tense” czy „Hail, Hail”.
Z następnego, „Yield”, pamięta się w sumie tylko obłąkańczy teledysk twórcy Spawna, Toda McFarlane do „Do The Evolution” i smutek „Brain Of J.”. Zespół powolutku zaczyna schodzić z głównej sceny, co oczywiście na szczęście nie oznacza końca kariery, który to koniec w tym samym czasie dotknął prawie wszystkie pozostałości sceny grunge.
Później – niespodzianka. 72 płyty w przeciągu roku. Rekord, którego nikt zapewne nie pobije. Trasa Binaural i dwudniowe szaleństwo w Spodku, które udowodniło, że choć może są to już starsi panowie, którzy zrobili w muzyce wszystko, na co było ich stać, to koncertowo są po prostu nie do pobicia.
Siódmy album studyjny jednak znowu pozostawia pewien niedosyt. „Riot Act” ucieka odrobinę w stronę folku, nieco eksperymentuje, a przekaz staje się mocno polityczny. Jednak zawiera dwie perełki, dzięki którym cieszy każdego fana: „Love Boat Captain” i „Thumbing My Way”.
Ostatni, jak na razie, album Pearl Jam poznaliśmy równo rok temu. „Parachutes” i „Comatose” pokazały, że na „Pearl Jam” zespół przypomniał sobie o swoich korzeniach. Dojrzały zespół i dojrzała płyta. Już nie głos wściekłych 15-latków, tylko spokojny cynizm facetów, którzy w pełni zasłużyli sobie na swoją pozycję.
Wątpię oczywiście, że na koncercie usłyszę moje ulubione kawałki i że raz jeszcze urwie mi głowę wykonanie na żywo „State Of Love And Trust”, co nie zmienia oczywiście faktu, że jest to koncert, którego raczej nie należy przegapić. Spośród strupieszałych dinozaurów rocka, które w tym roku perygrynują przez Polskę, to jedyny oprócz Sonic Youth, w którym tli się jeszcze jakieś życie.
tekst: Marceli Szpak
Na koncercie 13 czerwca na Stadionie Śląskim zagra też Linkin Park, support: Coma.
Podziel się z resztą świata swoimi uwagami, zdjęciami, filmami po imprezach.
Ultramaryna realizuje projekt pn. „Internetowa platforma czasu wolnego” współfinansowany przez Unię Europejską ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach RPO WSL na lata 2014-2020. Celem projektu jest zwiększenie innowacyjności, konkurencyjności i zatrudnienia w przedsiębiorstwie. Efektem projektu będzie transformacja działalności w stronę rozwiązań cyfrowych. Wartość projektu: 180 628,90 PLN, dofinansowanie z UE: 128 035,50.
